Wat is malware?

Een phishing-aanval doet zich voor als een betrouwbare bron, om zo informatie te kunnen stelen via e-mails, websites, sms-berichten, of andere vormen van elektronische communicatie. Deze aanvallen zijn een manier om malware te kunnen afleveren. Vaak worden bij dit soort aanvallen gebruikersnamen, wachtwoorden, creditcardgegevens en bankgegevens gestolen. Deze typen malware-aanval kunnen leiden tot identiteitsdiefstal, of het stelen van geld rechtstreeks van de persoonlijke bankrekening of via de creditcard.

Een cybercrimineel kan zich bijvoorbeeld voordoen als een bekende bank, en personen een e-mail sturen met daarin een waarschuwing dat hun rekening is geblokkeerd vanwege verdachte activiteiten. Deze personen wordt dan gevraagd op een koppeling in de e-mail te klikken om het probleem te verhelpen. Zodra iemand op de koppeling klikt, wordt de malware geïnstalleerd.

Spyware installeert zichzelf op een apparaat zonder dat hiervoor iemands goedkeuring nodig is of een kennisgeving wordt geboden. Zodra spyware is geïnstalleerd kan deze onlinegedrag controleren, gevoelige informatie verzamelen, apparaatinstellingen wijzigen, en de prestaties van apparaten verminderen.

Net zoals spyware installeert adware zichzelf op een apparaat zonder iemands goedkeuring. Maar in het geval van adware ligt de focus op het weergeven van agressieve reclames, vaak in een pop-upscherm, waarmee geld wordt verdiend als je erop klikt. Deze advertenties vertragen vaak de prestaties van een apparaat. Gevaarlijkere soorten adware kunnen ook extra software installeren, browserinstellingen wijzigen, en een apparaat kwetsbaar maken voor andere malware-aanvallen.

Virussen zijn ontworpen om de normale werking van een apparaat te beïnvloeden door de gegevens ervan op te nemen, te beschadigen of te verwijderen. Ze verspreiden zich vaak naar andere apparaten door mensen te verleiden schadelijke bestanden te openen.

Aanvallen gebruiken beveiligingsproblemen in software om de beveiligingsmaatregelen van een computer te omzeilen en een apparaat te beïnvloeden. Kwaadwillende hackers zoeken naar verouderde systemen met kritieke beveiligingsproblemen, en vallen deze aan door malware te implementeren. Door shellcode op te nemen in een aanval kunnen cybercriminelen meer malware downloaden die apparaten beïnvloedt en in organisaties infiltreert.

Aanvalkits bevatten een verzameling aanvallen die zoeken naar verschillende typen beveiligingsproblemen in software. Als deze problemen worden gedetecteerd, implementeren de kits extra malware. Software die kan worden beïnvloed, zijn onder andere Adobe Flash Player, Adobe Reader, webbrowsers, Oracle Java, en Sun Java. Angler/Axpergle, Neutrino, en Nuclear zijn enkele typen veel voorkomende aanvalkits.

Aanvallen en aanvalkits gebruiken vaak schadelijke websites of e-mailbijlagen om een netwerk of apparaat te schenden. Soms zijn ze echter verstopt in advertenties op betrouwbare websites, zonder dat dit bekend is bij de makers van deze sites.

Dit type cyberaanval beschrijft in brede zin malware die voor het schenden van een netwerk niet afhankelijk is van bestanden, zoals een geïnfecteerde e-mailbijlage. Deze aanval kan bijvoorbeeld binnenkomen via een schadelijk netwerkpakket dat misbruik maakt van een beveiligingsprobleem. Vervolgens wordt malware geïnstalleerd dat alleen is opgeslagen in het kernelgeheugen. Bestandsloze bedreigingen zijn met name lastig te ontdekken en verwijderen omdat de meeste antivirusprogramma's niet zijn gebouwd om te scannen op firmware.

Misschien ben je al vertrouwd met macro's: manieren om snel veelvoorkomende taken te automatiseren. Macromalware profiteert van deze functionaliteit door e-mailbijlagen en ZIP-bestanden te infecteren. Om mensen te verleiden de bestanden te openen verbergen cybercriminelen de malware vaak in bestanden die zijn vermomd als facturen, ontvangstbewijzen, en officiële documenten.

In het verleden kwam macromalware vaker voor omdat macro's automatisch werden uitgevoerd wanneer je een document opende. Maar in recente versies van Microsoft Office zijn macro's standaard uitgeschakeld. Dit betekent dat cybercriminelen die apparaten op deze manier infecteren, gebruikers moeten overtuigen om macro's in te schakelen.

Ransomware is een type malware dat een slachtoffer bedreigt door toegang tot kritieke gegevens te vernietigen of te blokkeren totdat losgeld is betaald. Door mensen beheerde ransomware-aanvallen zijn gericht op een organisatie via onjuiste configuraties van algemene systemen en beveiliging. Ze infiltreren in de organisatie, navigeren het bedrijfsnetwerk, en passen zich aan de omgeving en eventuele zwakke plekken aan. Referentiediefstal is een veelvoorkomende manier om toegang te krijgen tot het netwerk van een organisatie en ransomware af te leveren. Hierbij steelt een cybercrimineel de referenties van een bestaande werknemer en doet zich voor als deze persoon om toegang te krijgen tot de bijbehorende accounts.

Aanvallers die gebruikmaken van door mensen beheerde ransomware, richten zich op grote organisaties, omdat deze meer losgeld kunnen betalen dan het gemiddelde individu. Vaak gaat het hier om miljoenen dollars. Vanwege de grote belangen die zijn gemoeid met een schending op deze schaal kiezen veel organisaties ervoor om het losgeld te betalen, zodat hun gevoelige gegevens niet worden gelekt en ze niet het risico lopen op meer aanvallen van cybercriminelen, zelfs al biedt betalen hier geen enkele garantie voor.

Nu het aantal door mensen beheerde ransomware-aanvallen toeneemt, worden de criminelen achter deze aanvallen meer georganiseerd. Voor veel ransomwarebewerkingen wordt nu zelfs een Ransomware as a Service-model gebruikt. Dit betekent dat een groep criminele ontwikkelaars de ransomware ontwerpen, en vervolgens andere cybercriminelen als partner inhuren om het netwerk van een organisatie te hacken en de ransomware te installeren. Vervolgens worden de inkomsten tussen beide groepen verdeeld volgens vooraf overeengekomen percentages.

Wanneer cybercriminelen een rootkit gebruiken, verstoppen ze malware zo lang mogelijk op een apparaat, soms zelfs jaren, zodat ze doorlopend informatie en resources kunnen stelen. Door standaardprocessen voor besturingssystemen te onderscheppen en te wijzigen kan een rootkit de informatie wijzigen die je apparaat rapporteert over zichzelf. Een apparaat dat is geïnfecteerd met een rootkit, geeft bijvoorbeeld mogelijk geen accurate lijst met actieve programma's weer. Rootkits kunnen ook beheerbevoegdheden of verhoogde bevoegdheden voor apparaten verlenen, zodat ze het volledige beheer over een apparaat verkrijgen en potentieel schadelijke acties kunnen uitvoeren, zoals het stelen van gegevens, bespioneren van slachtoffers, en installeren van extra malware.

Dit type malware is gericht op ontwikkelaars en providers van software, door toegang tot broncodes te verkrijgen, processen te ontwikkelen of mechanismen bij te werken in legitieme apps. Zodra cybercriminelen een niet-beveiligd netwerkprotocol, niet-beschermde serverinfrastructuur of onveilige codering hebben gevonden, breken ze in, wijzigen ze broncodes en verbergen ze malware in build- en updateprocessen.

Oplichting via technische ondersteuning is een branchebreed probleem. Hierbij worden gebruikers bang gemaakt zodat ze betalen voor onnodige technische ondersteuningsservices die worden gepromoot om een niet-bestaand probleem op te lossen met betrekking tot een apparaat, een platform of software. Bij dit type malware kan het voorkomen dat een cybercrimineel iemand rechtstreeks belt en zich voordoet als een medewerker van een softwarebedrijf. Zodra iemands vertrouwen is gewonnen, dringen aanvallers er bij potentiële slachtoffers vaak op aan om toepassingen te installeren of externe toegang te verlenen tot hun apparaten.

Wanneer een apparaat ongewenste software bevat, bemerkt de gebruiker mogelijk dat de webbrowse-ervaring is gewijzigd, het beheer voor downloads en installaties anders is, en er niet-geautoriseerde wijzigingen zijn in de apparaatinstellingen. Sommige ongewenste software is gecombineerd met software die gebruikers wel willen downloaden.

Wormen komen het meest voor in e-mailbijlagen, sms-berichten, programma's voor het delen van bestanden, sites voor sociale netwerken, en verwijderbare stations. Ze verspreiden zich door een netwerk door misbruik te maken van beveiligingsproblemen en zichzelf te kopiëren. Afhankelijk van het type worm steelt deze mogelijk gevoelige informatie, wijzigt je beveiligingsinstellingen, of zorgt ervoor dat je geen toegang meer hebt tot bestanden.

Met de toenemende populariteit van cryptogeld is coinminen een lucratieve business geworden. Coinminers gebruiken de rekenresources van een apparaat om cryptogeld te minen. Infecties van dit type malware beginnen vaak met een e-mailbijlage die probeert malware te installeren, of met een website die gebruikmaakt van beveiligingsproblemen in webbrowsers of de rekenkracht van een computer misbruikt om malware toe te voegen op apparaten.

Met behulp van complexe wiskundige berekeningen onderhouden coinminers het blockchaingrootboek om rekenresources te stelen waarmee de miner nieuwe coins kan creëren. Voor coinmining is een significant gedeelte van de verwerkingskracht van de computer nodig, maar kunnen slechts relatief kleine hoeveelheden cryptogeld worden gestolen. Om deze reden werken cybercriminelen vaak in teams om de winst te maximaliseren en te delen.

Niet alle coinminers zijn echter criminelen. Soms kopen individuen en organisaties hardware en elektronische kracht voor legale coinmining. Het wordt pas crimineel als een cybercrimineel zonder dat een bedrijf dit weet, het bedrijfsnetwerk infiltreert om de rekenkracht ervan te gebruiken voor mining.